“Het is toch de waarheid. Jaren geleden had ik mijn zaakjes goed op orde. Toen mijn vrouw zeven jaar geleden plotseling bij een auto-ongeluk om het leven kwam, ben ik vastgelopen. Het werk kon ik niet meer aan, het huishouden verslofte en ik betaalde mijn rekeningen niet meer. Het verdriet sloopte mijn levenslust, langzaam maar gestaag. Kinderen hadden we niet en vrienden gingen door met hun eigen levens. Zodoende liep ik tegen de muren op en kon ik mijn verdriet niet kwijt. Sofie was mijn vrouw, mijn maatje en mijn alles. We zijn meer dan dertig jaar samen geweest. Langzaam gleed ik af, raakte uiteindelijk mijn baan kwijt en kon niet meer in het huis blijven bedrijfsruimte breda wonen, waar ik zoveel lief en leed
met haar had gedeeld. Voor ik er erg in had, stond ik op straat en moest daar zien te overleven. Ik slaap bij het Leger des Hei Is en op mooie, zomerse dagen onder de spoorbrug. Ik heb vrede met mijn situatie meneer. Nergens heb ik zoveel vrijheid als hier op straat.”
Ik schrik van zijn verhaal. Dit had mij ook kunnen overkomen, maar het dunne laagje ijs heeft het gehouden. Het was mijn moeder geweest die me uit de put van ellende heeft getrokken. In ieder geval denk ik dat ik haar heb gezien. Josef is wel door het ijs gezakt en is in de spiraal naar beneden terechtgekomen, waar ik ook zo bang voor ben. De grenslijn tussen succes en ongeluk is fragiel, daar weet ik alles van. Het was niet meer dan één vingeraanslag op de enter-toets geweest die me in de ell ende heeft gestort. “Kan de sociale dienst niet voor een huis zorgen? Dat hebben ze ook voor mij gedaan.” “Ik kan niet meer in een huis wonen, meneer. Ik wil dat mijn leven in niets meer lijkt op wat ik ooit met Sofie had. En dat is me gelukt. Op straat heb ik leren loslaten, mijn baan, mijn status, ons huis, mijn geld en bezit, onze vrienden en zelfs de vrouw waar ik zielsveel van heb gehouden, heb ik moeten loslaten. Maar ik heb er iets voor teruggekregen, dat zijn vrijheid en een heldere kijk op mezelf en op het leven. Je leert het leven pas echt kennen als je twee kanten van de medail Ie hebt gezien. Naast liefde, geluk, gezondheid, optimisme en groei is er ook verdriet, destructie, haat en verval in deze wereld, dat maakt het leven waardevol. Door de beide kanten van het leven te ervaren, krijg je inzicht in hoe het leven werkt. Je kunt pas weten wat liefde is als je ook haat kent en je kunt pas weten wat geluk is, als ongeluk je pad heeft gekruist.”