De eerste sporen van cynisme

Gerelateerde afbeelding

Op een regenachtige herfstochtend ben ik om half zes klaarwakker. Hoewel het buiten nog donker is, sta ik op en loop naar de badkamer. Aan het mooie moderne sanitair is te zien dat ik maatschappelijk geslaagd ben. Ik kijk in de spiegel en schrik van het vermoeide gezicht dat me aanstaart. Het jarenlange zwoegen heeft mijn gezicht getekend en de vermoeidheid is ervan af te lezen. Terwijl ik in de badkamer ben, hoor ik de brievenbus klepperen. Vreemd, de ochtendkrant heb ik een half jaar geleden al opgezegd. In mijn ochtendjas loop ik naar de brievenbus buiten en daar vind ik een dubbelgevouwen wit brieije. Ik vouw het nieuwsgierig open en lees dat om exact zes uur in de ochtend een bus mij thuis komt ophalen. Ik loop naar binnen en in de gang zie ik op de klok dat het een paar minuten voor zes uur is. Ik ren naar boven en kleed me snel aan. Als ik weer beneden kom, staat er inderdaad een zwart geblindeerd busje met een tijdelijk kantoor huren schiphol ronkende motor op straat te wachten. Ik open de voordeur, maar twijfel. De chauffeur met zwarte pet wenkt me. Ik stap in de zwarte bus met allemaal voor mij onbekende mensen. Niemand zegt wat en ze staren me uitdrukkingsloos aan. De bus trekt ronkend op en zonder ook maar één keer te stoppen, rijden we de stad uit het platteland op. In de ochtendschemering kijk ik naar het mistroostige landschap in de ochtendnevel. Ik sukkel in de hobbelige bus weg. In mijn slaap ontmoet ik mijn twintigjarige ik, jong en gretig, zoals ik destijds was. “Wat heb je met me gedaan?” roept mijn twintigjarige ik vertwijfeld uit. Ik schrik en denk na over hoe mijn leven ten onder is gegaan aan pure hebzucht. Daarom  tijdelijk kantoor huren groningen zit ik nu zo in de ellende. Elke dag leverde ik een gevecht om mijn hoofd boven water te houden. Vragen stellen deed ik al lang niet meer en de eerste sporen van cynisme waren waarneembaar. Elke richting voor de toekomst ontbrak. En toen kwam de klap, die me terugwierp op wie ik werkelijk was. Ik schrik wakker als de bus stopt en alle inzittenden achterlaat op een open plaats in een verlaten bos.